Թավշյա խուլիգանությունը, որն ըստ տառաճանաչ մտավորականի` ավելին էր քան Արցախյան սրբազան ազատամարտը, մայիսի 8-ին նշվող Շուշիի փառապանծ հաղթանակի տոնը վերածեց նոյեմբերի 9-ի «ողբալի» կապուտուլյանտի «օրվա»:

«Վերապատրաստում» անվան տակ, հայոց պատմության ուսուցիչներին պարտադրում են 2023-ի սեպտեմբերից դասավանդել այն այլանդակ ու թրքահաճո դասագրքերով, որոնց դեմ պայքար էինք մղում` երջանկահիշատակ Արտակ Մովսիսյանի գլխավորությամբ։

Թուրքին թվում է, թե Արցախն անուղղելի հաշմված արարած է և կարելի է ջարդել նրա մնացած ոսկորները:

Սոցցանցում կան «կերպարներ» որոնք պարզվում է ամեն ինչի մասնագետ են ու այնպիսի առոգանությամբ են կառուցում իրենց «քննադատությունը», որ սկսում ես մտածել դրանց ադեկվատության մասին: Ցավալի է, որ այդ մարդիկ, հրապարակային խոսք ասելուց առաջ իրենց նեղություն չեն տալիս թեմային խորքային տեղեկանալ: Հատկապես, որ այն վերաբերում է երկրի անվտանգությանն ու պաշտպանական քաղաքականությանը:

Ինչքան մարդկային գաճաճ, ապաքաղաքական թյուրիմացություն և բարոյական մնացորդ կար, այսօր ԱԺ-ում ելել էր ջրի երես ու հարձակվել դաշնակցության ու Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու վրա։

Պարոն Աշոտյան, Ձեր նշած Գռզոն, իր մեկնարկային ֆինանսները ձեռք է բերել ոչ թե առաջին նախագահի կառավարման տարիներին, այլ գորբաչովյան «պերեստրոյկայի» ժամանակ 1989 թ -ին :

Այսօր 44 օրյա պատերազմում անմահացած Գևորգ Արշակյանի ծննդյան օրն է... Արցախյան պատերազմը մեզ հարազատ ու ծանոթ դեմքեր տարավ, շատերին էլ թողեց անժպիտ։ Ճանաչածս ամենահիասքանչ, ամենակենսուրախ մանկավարժներից մեկը՝ Գայանե Արշակյանը, ամեն օր ժպիտը դեմքին անցնում էր մեր բակով, բայց արցախյան պատերազմը նրա ժպիտն էլ խլեց։ Պատճառը Շուշիի համար մղվող մարտերում զոհված ԳԵՎՈՐԳ ԱՐՇԱԿՅԱՆՆ է, ում հորաքույր լինելը Գայանեի համար պարծանք է ու պատիվ։

Այս ամսվա սկզբին, ես գրել էի նրա մասին, որ ելույթ ունենալով Աճարկուտ գյուղում, «Հայկական ժամանակ» կայքի խմբագիր և զուգահեռաբար նաև գործող վարչապետի տիկին Աննա Հակոբյանը հայտարարել էր, որ պատերազմի օրոք մենք 11 000 դասալիք ենք ունեցել, և որ նույն պնդումը մի քանի օր առաջ արել էր թշնական պետության պարագլուխ Իլհամ Ալիևը։

Երբ բոլորն իրենց լուսանկարներից ու հիշողություններից թոթափեցին հիշելու ու պահանջելու բաները, Արտաշիս հետ դուրս եկա փողոցները չափչփելու: Մի բանկի մասնաճյուղի մոտ նկատելի ելումուտ կար, բայց ուշադրությունս գրավեց ճակատի պաստառը. «ՀԻՇՈՒՄ ԵՆՔ ԵՎ ՊԱՀԱՆՋՈ՛ՒՄ»: Շատ հուզվեցի: Գիտեի, որ բանկիրները թասիբով մարդիկ են ու երկար հիշողություն ունեն, ուստի որոշեցի ներս մտնել ու երախտագիտությունս հայտնել: Մտա, հարգանքով դիմակս հանեցի, որ գլուխ տամ: Մի կնիկ, որոշակի հեռավորություն պահպանելով, ասաց. - Կտրոն վերցրեք ու դրսում սպասեք:

Թշնամու օրեցօր սաստակցող ոտնձգությունները հայության դեմ ցույց են տալիս մեզ համար չափազանց ցավալի մի իրողություն՝ հայկական գործուն պետության բացակայությունը: Ասես ընդհանրապես պետություն գոյություն չունի՝ մարտահրավերներին դիմակայելու պատասխանատվությամբ, պատրաստակամությամբ ու կարողությամբ: